วรพจน์ พันธุ์พงศ์

วรพจน์ พันธุ์พงศ์ เล่าถึงสาระสำคัญของความพยายามเปิดพื้นที่ทางความคิด การอ่าน การเขียน เสวนาสังสรรค์ ในห้วงยามที่บ้านเมืองถูกลดทอนพื้นที่ไปทุกตารางนิ้ว

เมื่อไวรัสบังคับให้เว้นระยะห่าง วรพจน์ พันธุ์พงศ์ จึงบอกเล่าแง่งามของ ‘ระยะ’ ในคืนวันที่ทำงานกับเพื่อนช่างภาพ ก่อนจะเรียนรู้การทำงานคนเดียว

วรพจน์ พันธุ์พงศ์ เขียนถึงภาวะการทำงานสัมภาษณ์ในยุคสมัยที่ยังไม่มีใครเรียกอาชีพ “นักสัมภาษณ์” กระทั่งผ่านคืนวันมาจนตกผลึกว่า “เหงื่อ งาน และการลงแรง” คือคำตอบ