มนุษย์ในแต่ละช่วงชีวิต มี ‘หมุดหมาย’ แห่งการเติบโตของตัวเองอยู่

Coming of Age เดิมทีใช้เรียกสภาวะที่ ‘เด็ก’ เติบโตเป็น ‘ผู้ใหญ่’ นั่นคือ Age (หรือวันวัยแห่งการแก่ตัว) ได้เดินทางมาถึงแล้ว

นี่คือช่วงเวลาอันเปราะบาง พร้อมหักพักแหลกสลาย พร้อมเกิดร่องรอยขีดข่วน สร้างบาดแผลและความบกพร่องเว้าแหว่งหลากหลายขึ้นกับชีวิต ดังนั้น ในหลายวัฒนธรรมจึงมีประเพณีในการประคับประคองช่วงเวลานี้แตกต่างกัน

คำถามที่เกิดขึ้นในยุคสมัยแห่งความละล้าละลัง ยุคสมัยแห่งความเพ้อคลั่ง เดียวดาย และยุคสมัยแห่งการถูกทอดทิ้งนี้-ก็คือ,

ในสังคมไทยของเรา มีกลไกประคับประคองช่วงเวลาเปราะบางแบบนี้ของผู้คนมากน้อยแค่ไหน