อุดมศึกษา

สมชาย ปรีชาศิลปกุล เล่าถึงกระบวนการขอตำแหน่งศาสตราจารย์ที่ยาวนานเกือบทศวรรษ อันสะท้อนปัญหาที่สร้างอุปสรรคให้ผู้ทำงานวิชาการ

ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์ ชวนสำรวจชีวิตอาจารย์มหาวิทยาลัยในฐานะแรงงานของระบบ ‘โรงงานวิชาการ’ ที่ถูกบีบคั้นด้วยเกณฑ์ประเมินที่อิงจำนวนผลงาน และต้องเผชิญกับความเปราะบางจากรูปแบบและเงื่อนไขการจ้างงานที่ไม่มั่นคง

สมชาย ปรีชาศิลปกุล ตั้งข้อสังเกตถึงประเภทที่หลากหลายของอาจารย์มหาวิทยาลัย โดยจำแนกออกเป็นสี่แบบ ได้แก่ อาจารย์นักวิชาการ, อาจารย์นักบริหาร, อาจารย์นักสอน และอาจารย์ไม้ตายซาก

สมชาย ปรีชาศิลปกุล เขียนถึงความเหลื่อมล้ำระหว่างมหาวิทยาลัยชั้นนำและมหาวิทยาลัยชายขอบ อันกลายเป็นปัจจัยสำคัญให้มหาวิทยาลัยขนาดเล็กพัฒนาได้ยาก

สมชาย ปรีชาศิลปกุล ชวนมองการคุกคามเสรีภาพในทางวิชาการ โดยเฉพาะในเรื่องที่กระทบกับความมั่นคงของอำนาจนำทางการเมือง

ข่าวการปรับหลักสูตรของอักษรศาสตร์ จุฬาฯ ชวนให้คิดถึงอนาคตของการเรียนการสอนสายมนุษยศาสตร์ เมื่อตลาดแรงงานเรียกร้องทักษะสำหรับการทำงานจริง จนมีการลดความสำคัญวิชาพื้นฐานอันเป็นการฝึกฝนการวิเคราะห์วิพากษ์เพื่อทำความเข้าใจโลกอันซับซ้อน

สมชาย ปรีชาศิลปกุล เขียนถึงการเมืองในการ ‘ประเมินความรู้’ เมื่อสถาบันอุดมศึกษาแต่ละแห่งพยายามเลื่อนอันดับในการจัดอันดับมหาวิทยาลัยโลก