อาจารย์มหาวิทยาลัย

สมชาย ปรีชาศิลปกุล เล่าถึงกระบวนการขอตำแหน่งศาสตราจารย์ที่ยาวนานเกือบทศวรรษ อันสะท้อนปัญหาที่สร้างอุปสรรคให้ผู้ทำงานวิชาการ

ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์ ชวนคิดถึงการรวมตัวกันของบุคลากรหรือแรงงานทางการศึกษาในไทยในรูปแบบ ‘สหภาพแรงงานการศึกษา’ เพื่อสร้างอำนาจการต่อรองและเจรจากับรัฐ ในวันที่องค์กรอย่าง ‘คุรุสภา’ ไม่อาจเป็นปากเป็นเสียงให้พวกเขาได้เท่าที่ควร

ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์ ชวนสำรวจชีวิตอาจารย์มหาวิทยาลัยในฐานะแรงงานของระบบ ‘โรงงานวิชาการ’ ที่ถูกบีบคั้นด้วยเกณฑ์ประเมินที่อิงจำนวนผลงาน และต้องเผชิญกับความเปราะบางจากรูปแบบและเงื่อนไขการจ้างงานที่ไม่มั่นคง

สมชาย ปรีชาศิลปกุล ตั้งข้อสังเกตถึงประเภทที่หลากหลายของอาจารย์มหาวิทยาลัย โดยจำแนกออกเป็นสี่แบบ ได้แก่ อาจารย์นักวิชาการ, อาจารย์นักบริหาร, อาจารย์นักสอน และอาจารย์ไม้ตายซาก

เข็มทอง ต้นสกุลรุ่งเรือง วิพากษ์ปัญหาของมหาวิทยาลัยว่าด้วยระบบเลื่อนตำแหน่งทางวิชาการที่ไม่เคยมีกฎเกณฑ์อันแน่นอน

สมชาย ปรีชาศิลปกุล เขียนถึงเหตุที่อาจารย์มหาวิทยาลัยจำนวนมากกลายเป็นพวก ‘อิกนอร์’ (ignorant) ทั้งที่อยู่ในบทบาทที่สังคมคาดหมายว่าจะตระหนักถึงปัญหาต่างๆ ได้มากกว่าอาชีพอื่น

สมชาย ปรีชาศิลปกุล เขียนถึงการเมืองในการ ‘ประเมินความรู้’ เมื่อสถาบันอุดมศึกษาแต่ละแห่งพยายามเลื่อนอันดับในการจัดอันดับมหาวิทยาลัยโลก