ช่วงเวลาตั้งแต่ตี 4 เป็นต้นไปในซอยกีบหมู ถนนสุเหร่าคลองหนึ่ง คลาคล่ำไปด้วยแรงงานมากหน้าหลายตา พวกเขาคือกลุ่มคนที่ตื่นแต่เช้าเพื่อมา ‘เดิมพัน’ รอรับงานในแต่ละวันว่าจะมีนายจ้างมอบหมายงานให้หรือไม่ อาจจะเป็นทั้งงานกรรมกร งานช่างเชื่อม งานฉาบปูน หรืออาจจะงานขนของเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้พอได้ค่าแรงรายวัน หรือหากวันนั้นไม่มีอะไรเป็นใจ เดิมพันพ่ายแพ้ พวกเขาก็ไม่ได้งานและไม่มีเงิน
การรับงานรายวันที่ปราศจากเงื่อนไขสัญญาระบุแน่ชัดว่าวันนี้จะมีงานหรือไม่ ก็นับว่าชวนเสียวสันหลังแล้ว ยังไม่นับว่ามันยังเป็นอาชีพที่ปราศจากตาข่ายรองรับเพื่อพลัดตกลงมาบาดเจ็บ ไม่มีสวัสดิการหรือประกันใดๆ คอยประคองหลังพวกเขาไว้เมื่อประสบอุบัติเหตุหรือถึงเวลาจวนตัว
ยิ่งกับช่วงโควิด-19 ระบาด ภาวะไร้ผนังรองรับเหล่านี้ยิ่งเด่นชัด เมื่อแรงงานรายวันต้องเผชิญหน้ากับทุกความเสี่ยง -ไม่ว่าอันตรายจากการงานหรือจากโรคภัย- ด้วยตัวเอง เป็นความตัวเปล่าเล่าเปลือยที่รัฐมองข้ามหรืออาจไม่เคยเห็นมาตั้งแต่ต้น
101 ชวนรับฟังเสียงจากแรงงานในซอยกีบหมู ในวันที่รุ่งอรุณยังไม่ทาบทับลงในพื้นที่ชีวิตของพวกเขา
เรื่อง: พิมพ์ชนก พุกสุข
