เราอาจนิยามโรงภาพยนตร์ในไทยกันกว้างๆ ด้วยการแบ่งออกเป็น ‘โรงหนังชั้นหนึ่ง’ ที่นำหนังใหม่เข้าฉาย กับ ‘โรงหนังชั้นสอง’ ที่หนังที่นำมาฉายนั้นไม่ใหม่นัก แต่ก็ฉายควบสองเรื่องเป็นอย่างน้อยในราคาที่ถูกกว่าโรงประเภทแรก
เช่นเดียวกับความร่วงโรยของหลายๆ อย่าง จนถึงปัจจุบัน โรงหนังชั้นสองหลายแห่งถูกแปรสภาพไปอยู่ในสถานะอื่น อันอาจหมายถึงการรื้อเก้าอี้โรงหนังทิ้ง หรืออาจหมายถึงการทุบทั้งตึก ทิ้งไว้เพียงซากอิฐกับปูนไร้ใบหน้า
ที่ยังมีลมหายใจ มันก็อาจต้องทำหน้าที่อื่นที่นอกเหนือจากฉายหนังควบ หากยังซุกซ่อน เก็บงำความลับและความปรารถนาของผู้คนไว้ เท่ากันกับที่มันทำหน้าที่เป็นแหล่งพักพิงอันเหลือน้อยนิดของคนไม่กี่กลุ่ม
ในความมืดของโรง อากาศเย็นเฉียบ มวลความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นมาและกระทำซ้ำรูปรอยเดิมเช่นนี้รอบแล้วรอบเล่ามากว่าสิบปี กลุ่มผู้ใช้บริการผลัดเปลี่ยนใบหน้า ความปรารถนายังคงเดิม
เรากำลังพูดถึง ‘ชีวิตที่สอง’ ของเหล่าโรงหนังชั้นสองที่ไม่เพียงแต่ทำหน้าที่ฉายหนัง หากยังรองรับความโหยหาบางประการของผู้คนไว้ด้วย
1.
เย็นวันนั้นอากาศย่ำแย่ หลังก่อตัวทะมึนมาตั้งแต่เที่ยง เมฆคล้ำก็กลั่นตัวออกมาเป็นฝนกระหน่ำซัดเมืองกรุงทั้งเมืองให้ตายซาก รถแนบสนิทเป็นหนึ่งเดียวกับถนนสายที่จอดมาตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน ยิ่งกับช่วงสะพานควาย ไม่เกินเลยหากจะบอกว่าขยับเพียงระยะห้าสิบเมตรใกล้ๆ ได้ก็ถือว่าเป็นบุญคุณ
ตัดสินใจแน่ชัดว่าเปล่าประโยชน์จะต่อกรกับการจราจรในเมือง การลงไปหาข้าวหาปลากินน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีต่อร่างกายและสุขภาพจิตมากกว่านั่งแขวนท้องอยู่ในรถ
โชคดีที่เป็นย่านสะพานควาย ไม่เพียงแต่เราสามคนจะพอหาที่จอดรถได้อย่างเป็นกิจลักษณะในเวลาอันรวดเร็ว แต่มันยังเป็นพื้นที่ซึ่งอุดมสมบูรณ์ไปด้วยอาหารหลากหลาย กระทั่งในวันฝนตกยังเห็นคนยืนสวมเสื้อคลุมกันฝนยืนขายอาหารริมทางเป็นแถว
ท้องอิ่ม เราสามคนไปยืนกันอยู่บนฟุตบาต เงยหน้าเห็นป้าย ‘พหลโยธินรามา’ ตระหง่านซีดจาง ต่ำลงมาอีกไม่กี่นิ้ว มีป้ายไวนิลเก่าคร่ำกับข้อความ ‘เปลี่ยนหนังใหม่ทุกวันอังคาร และวันศุกร์’ ที่ทะมึนอยู่ด้านในไกลออกไปไม่กี่เมตรคืออาคารสีขาว ติดแนวเหล็กบนตัวอาคาร พอจะเดาได้ว่าเมื่อก่อนสมัยยุครุ่งเรือง มันคงเคยทำหน้าที่ยึดติดป้ายหนังที่กำลังเข้าโรงฉาย ด้านล่างของอาคารมีโปสเตอร์หนังร่วมสมัยมากมาย แต่ที่น่าสังเกตคือไม่มีโปสเตอร์แผ่นไหนที่เป็นหนังไปไกลกว่าปี 2019 เลย คล้ายว่านาฬิกาในอาคารทำหน้าที่อยู่เพียงแค่นาทีนั้นแล้วตัดสินใจพัก
อาจเพราะยืนเก้งก้างอยู่ตรงนั้นนาน หรืออาจเพราะดูหลงทิศก็สุดรู้ พี่วินมอเตอร์ไซค์ส่งเสียงถาม “มาเอาอะไรล่ะไอ้หนู”
“โรงนี่เขายังฉายหนังอยู่ไหมน้า”
“เอ็งจะเข้าไปทำไม ในนั่นเขาเอาไว้ให้พวก ** เข้าไป ** กัน” ประโยคเดียวของคนเจนพื้นที่ขมวดไปด้วยศัพท์แสงที่ชวนแสลงสำหรับบางคน แต่พูดก็พูด เราต่างไม่ใช่เด็กอมมือ นาทีหลังจากสบตากับป้ายสีซีดนั้น กดกูเกิลหาชื่อโรงหนังก็คงพบคำตอบที่ออกมาในทางเดียวกันเกลื่อนกลาด ข้อมูลของวินมอเตอร์ไซค์จึงไม่ใช่เรื่องใหม่ เพียงแต่ย้ำว่านี่ย่อมเป็นสิ่งที่คนในพื้นที่ต่างรู้กันดี -แต่รู้แล้วจะพูดออกมาไหมนั้นอีกเรื่อง
หลายคนในละแวกนั้นปฏิเสธกล่าวถึงการมีตัวตนของโรงพหลโยธินรามา หากถามไปแล้วไม่ถูกจ้องกลับด้วยสายตาระแวดระวัง ก็มักโดนถามกลับว่า “แล้วจะเข้าไปทำอะไร”
คำตอบง่ายมาก “ไปดูหนัง”
“เป็นผู้หญิง จะเข้าไปได้รึ”
ไม่มีคำตอบ และไม่มีทางรู้ได้หากยังยืนอยู่บนฟุตบาทสายนั้น ตัดสินใจกำธนบัตรสีแดง เดินตรงเข้าไปยังใต้อาคาร ไฟนีออนฉายแสงอ่อนล้าอยู่เหนือซุ้มประตูโค้ง ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าซุ้ม จับจ้องมายังกลุ่มคนมาใหม่อย่างเราไม่วางตา -ของแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเคยหรือไม่เคยมาในพื้นที่แห่งนี้
และด้วยลักษณะของการปราศจากทีท่าของการต่อต้านหรือปฏิเสธ เขาเพียงชี้ไปยังซุ้มขายตั๋วทางซ้ายมือแล้วบอกอย่างเป็นมิตรว่า “เขาขายตั๋วกันตรงนั้น” คล้ายเข้าอกเข้าใจความหน้าใหม่ ไม่ประสาของกลุ่มคนที่บุกเข้ามาในโรงหนัง ฝนยังคงสาดซัดอยู่ด้านนอกอาคาร
ที่ขายตั๋วตั้งเป็นแนวยาว มีหลายช่องที่พออนุมานได้ว่าเมื่อก่อนคงต้องมีพนักงานนั่งเรียงขายตั๋วยาวกันจนสุดขอบโต๊ะ แต่ปัจจุบันเมื่อความร่วงโรยมาเยือน จึงเหลือหญิงวัยกลางคนเพียงคนเดียวที่นั่งทำหน้าที่นั้นอยู่
“ตั๋วหนังสามใบค่ะ” -ไม่ต้องบอกชื่อเรื่อง ของแบบนั้นไม่จำเป็น
หล่อนชะงัก รับเงินแล้วส่งตั๋วหนังกลับมาให้ตามจำนวนที่ขอ
2.
เราเดินผ่านซุ้มด้านหน้า ตรงเข้าไปคือล็อบบี้ที่ตกแต่งเหมือนยุคเรโทร ทั้งที่ขายขนมและเก้าอี้ยาวสำหรับนั่งพัก ทุกสายตาของคนในพื้นที่นั้น -รวมทั้งคนขายขนมกับเครื่องดื่ม- พุ่งมายังพวกเราในฐานะผู้มาเยือนหน้าใหม่ทันที นับเป็นเรื่องที่เข้าใจได้โดยเฉพาะมองในแง่ที่ว่า ทุกคนในที่นี้คือผู้ชายทั้งหมด การปรากฏตัวของผู้หญิงคนเดียวในพื้นที่แห่งนี้จึงชวนผิดสายตา ผิดที่ผิดทางอยู่ไม่น้อย
ด้านใน คำนวณจากสายตาคร่าวๆ น่าจะมีความจุราวร้อยที่นั่ง พวกเราเดินขึ้นไปนั่งกันที่ปีกด้านซ้าย บนจอปรากฏหนังธริลเลอร์เขย่าขวัญตั้งแต่ปี 2019 เสียงขาดหายและเมื่อฉายไปได้ถึงจุดหนึ่งก็ขึ้นข้อความว่าแผ่นซีดีที่เปิดอยู่มีปัญหา อึดใจต่อมาจึงต้องเริ่มฉายหนังใหม่ตั้งแต่แรก แต่ดูเหมือนมันไม่สร้างปัญหาอะไรให้แก่คนดูที่เข้ามาใช้บริการในโรงหนังแห่งนี้ กล่าวกันอย่างถึงที่สุด พวกเขาเดินกันอยู่ในความมืด สายตาแทบไม่ได้อยู่ที่หน้าจอ บางคนเดินไปทักคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เพียงลำพัง บางคนลุกมาสนทนากันอยู่ริมทางเดิน มีแสงไฟวอมแวมจากภาพยนตร์ฉายกระทบเนื้อตัวพวกเขาบ้างบางจังหวะ พ้นไปจากนี้ แทบไม่ปรากฏแสงใดให้สว่างพอที่รูม่านตาจะรับเข้าไปได้
หากไม่ได้คิดไปเอง สถานะความเป็นผู้หญิงน่าจะส่งมวลบางอย่างให้แก่คนในพื้นที่ไม่น้อย หลายครั้ง สายตาพวกเขาตวัดมาอย่างไม่ไว้ใจและวาดระแวง หลายครั้งเต็มไปด้วยการเพ่งเขม้นมอง -นั่นไม่ใช่แววตาของความหงุดหงิดหรือประกาศตัวเป็นศัตรู แต่แน่ชัดว่าเป็นความไม่ไว้ใจ
อึดใจใหญ่ หนังยังดำเนินไปไม่ถึงครึ่งเรื่อง พวกเราถอยออกจากโรงหนัง หักเลี้ยวออกมาเข้าห้องน้ำหญิงซึ่งมีชักโครกแบบนั่งยองและสะอาดสะอ้านตามสภาพ ในแง่ที่ว่ามันไม่เปราะเปื้อนข้อความมากเท่าฝั่งผู้ชาย ซึ่งผนังถูกละเลงด้วยเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวไปจนถึงคำก่นด่านายกฯ ประยุทธ์ด้วยปากกาเมจิกสีดำสนิท ที่เกลื่อนกลาดบนพื้นคือซองถุงยางอนามัยกับกองทิชชู่
แง่หนึ่ง ห้องน้ำกลายเป็นพื้นที่ระบายความอัดอั้นของร่างกาย และความอัดอั้นของชีวิตภายใต้รัฐบาลหน้าทนไปโดยปริยาย
3.
ตอนเราเดินออกมาจากโรงหนัง ฟ้าก็หมาดฝนแล้ว น้าร้านอาหารริมทางยิ้มทัก ไม่กี่อึดใจก็ร่ายเรียงประวัติโรงหนังให้ฟังตามประสาคนที่ปักหลักอยู่ย่านนี้มาร่วมห้าปี “เขาเปิดมานานแล้ว สักสี่สิบปีได้” พูดพลางพยักเพยิดไปทางตัวอาคาร “ที่รอบข้างๆ นี่โดนซื้อหมดแล้ว เหลือตรงนี้แหละที่ยังอยู่ รายได้ก็เก็บเงินจากที่ที่จอดรถเอา นี่เอารถกันมาหรือเปล่าล่ะ”
ส่ายหน้าเป็นคำตอบ แล้วขยายความว่าเราเพิ่งไปใช้บริการห้างสรรพสินค้าใหญ่ฝั่งตรงข้ามแทน คนเล่าพยักหน้าเข้าใจ “ที่นี่ก็ถูกนะ คนมาใช้จอดรถบ่อย”
อาจเพราะหน้าตาไม่ประสา หรือท่าทีของการเป็นคนนอกพื้นที่ก็สุดรู้ แต่เจ้าตัวก็ค่อยๆ คลายเรื่องที่ขมวดกันอยู่หลังเบาะภาพยนตร์ “เขารู้กันทั้งนั้นว่าเกย์ชอบมาที่นี่ นัดออนไลน์แล้วมาเจอกัน บางคนก็มาของเขาเฉยๆ แล้วมารอทักในโรงเอาก็มี ถ้าเป็นผู้ชายนั่งคนเดียวอาจมีคนเข้ามาทักทาย ขอทำความรู้จักอะไรทำนองนั้น ถูกใจก็ไปต่อกันที่โรงแรมหรือไม่ก็จัดการที่ห้องน้ำในโรงหนังนั่นแหละ”
แวบหนึ่ง ชื่อของประยุทธ์บนผนังห้องน้ำวาบเข้ามาในหัวไล่เลี่ยกันกับภาพซองถุงยางอนามัย
“เมื่อก่อน ย่านนี้มีโรงหนังเยอะนะ แต่ก็ค่อยๆ ถูกซื้อ ถูกทุบทิ้งไปเรื่อยๆ” เขาเล่าต่อ “มีอีกที่คือตรงประดิพัทธ์โน่น นั่นก็เคยมีโรงหนัง แต่ถูกซื้อไปทำเป็นอย่างอื่นไปแล้ว มีโรงนี้แหละที่ยังอยู่”
ทิ้งช่วงไปอึดใจหนึ่ง เจ้าของคลังเรื่องเล่าก็ทำเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“จริงๆ มีอีกที่หนึ่งนะ อยู่ตรงวงเวียนใหญ่ ถ้าสนใจไปดูก็ไปกันได้”
4.
บ่ายนั้นฝนยังตกกระหน่ำเหมือนเคย ประเทศไทยเข้าสู่ฤดูมรสุมยาวนาน ถนนย่านวงเวียนใหญ่กลายเป็นลานจอดรถขนาดยักษ์ ทอดตัวยาวหลายกิโลเมตร
บทสนทนาจากน้าร้านข้าวผัดที่สะพานควายยังแจ่มชัดอยู่ในหัว ความอยากรู้อยากเห็นทำงานว่องไวมากพอจะผลักให้คนออกจากบ้าน เดินทางไปหาคำตอบในวันที่ฝนตกเช่นนี้
ตัวอาคารโรงหนังเร้นกายอยู่รวงร้านริมฟุตบาท ไม่มีสัญลักษณ์ใดที่บอกว่ามันคือสถานที่ฉายภาพยนตร์เว้นเสียแต่ป้ายไวนิลเก่าคร่ำ ตัวอักษรส่วนหนึ่งเลือนหายเพราะแรงแดด ที่ยังพออ่านจับใจความได้คือ ‘สะอาด เก้าอี้ใหม่ เครื่องฉายใหม่ แอร์ใหม่’
เดินเข้าตรอกไปค่อยเห็นบันไดทอดตัวยาวขึ้นไปชั้นบน ซุกตัวเงียบเชียบอยู่ในความมืด หากไม่เจาะจงเดินเข้ามาในเวิ้งนี้คงไม่มีทางรู้ว่าพื้นที่ด้านบนมีหนังฉาย ที่เรียงรายบนผนังคือโปสเตอร์ภาพยนตร์ทั้งของไทยและต่างประเทศ
หญิงสูงวัยคนหนึ่งนั่งขายตั๋วอยู่ด้านหน้า หล่อนไม่ปิดบังสีหน้าพิศวงเมื่อสบตากัน
“เป็นผู้หญิงจะดูได้เหรอ เขาฉายหนังโป๊นะ”
ปราศจากน้ำเสียงตำหนิติเตียน คล้ายย่ายายที่บ้านถามไถ่ว่ากินเผ็ดได้ไหมเพราะเพิ่งใส่พริกลงไปในกับข้าว
เช่นเดียวกับที่ตอบย่าตอบยายสมัยยังเด็ก ผงกหัวหนักแน่นเงียบเชียบต่อหน้าแกงเนื้อสีแดงฉานจัดจ้าน อีกฝ่ายไม่ถามอะไรต่อ คิดเงินค่าตั๋วแล้วปล่อยให้เดินบันไดขึ้นไปอีกชั้นอันเป็นที่ตั้งของโรงหนัง มันไม่มีบานประตูปิดเป็นกิจลักษณะ บังแสงจากด้านนอกด้วยม่านสีดำสนิท โรงหนังเป็นเวิ้งกว้าง มืดจนแทบมองไม่เห็นปลายเท้าตัวเอง ปราศจากเครื่องปรับอากาศตามที่โฆษณาด้านหน้า แต่มีพัดลมขนาดยักษ์ทำหน้าที่แทนอย่างขยันขันแข็ง คนดูกระจายตัวห่างจากกันหลายที่นั่ง -คะเนด้วยสายตาท่ามกลางความมืดแล้วไม่น่าถึงสิบคน
จอหนังขึงด้วยโปรเจ็กเตอร์ขนาดย่อม ฉายภาพหญิงสาวกับชายหนุ่มกำลังฟัดเหวี่ยงกันสุดฤทธิ์ในสำนักงานแห่งหนึ่ง ในความมืด แสงสีขาวจากจอสาดใส่ตาจนพร่า ขับเน้นเงาของคนดูที่นั่งเอนหลังจ้องฉากอัศจรรย์ของชายหญิง มือข้างหนึ่งขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ
นาทีนั้น พูดก็พูดเถอะ หากจะมีสักอย่างที่ ‘เหนือจริง’ เสียยิ่งกว่าตัวภาพยนตร์ อะไรมันจะไปสู้ภาพย้อนแสงของคนดูหนังโป๊ในโรงใหญ่ กับมือข้างหนึ่งที่กระทำกิจกรรมเข้าจังหวะได้อีก
แง่หนึ่ง สมาธิของคนในโรงไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ตัวหนังนัก พวกเขาเดินกันเกือบทุกนาที ทิ้งตัวลงนั่งที่จุดหนึ่งแล้วสลับสับเปลี่ยนที่อีกหน บางคราวหายออกไปจากโรงและกลับเข้ามาใหม่ในอีกหลายอึดใจ บางคนทิ้งตัวลงหลับสนิทบนเบาะกำมะหยี่กลางเก่ากลางใหม่
เสียงพายุฝนคำรามจากด้านนอก ไม่กี่นาทีให้หลัง คนดูอีกกลุ่มทยอยเข้ามา กระจายตัวลงบนเบาะที่นั่ง ตาจ้องไปยังเรื่องราวของสาวออฟฟิศกับหัวหน้าหนุ่ม
ชายหนุ่มสวมเสื้อยืดปรากฏตัวขึ้นในจังหวะนี้ เขาเร้นกายเงียบเชียบ จะด้วยอะไรก็ตาม เราเข้าไปทักทายเขา บอกจุดประสงค์และความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองหมดจด เขาพยักหน้ารับรู้และเข้าใจ “เพิ่งเคยมาครั้งแรก” เขาบอกเรียบๆ “มาธุระแถวนี้ เลยลองแวะเข้ามาดู”
เขาเป็นพนักงานบริษัท นัดเพื่อนที่ยังไม่เคยพบหน้ากันจากแอพลิเคชันที่โรงแห่งนี้ แต่อีกฝ่ายไม่ปรากฏตัว เขาจึงต้องเข้ามาที่นี่คนเดียว “ปกติไม่เที่ยวที่แบบนี้เหมือนกัน ไปแต่ซาวน่า มันจะเป็นอีกเกรดหนึ่งเลย ถ้าที่หรูๆ หน่อยก็แพงอยู่” ก็อาจจะใช่ ยิ่งเมื่อเทียบกับค่าตั๋วหนัง 70 บาทที่เราเพิ่งจ่ายกันขึ้นมาแล้ว ค่าใช้จ่ายในการเข้าซาวน่าคงสูงกว่าเอาเรื่อง
เขาเปิดแอพลิเคชันให้ดู เป็นห้องแชตที่มีสมาชิกหลายสิบคน ข้อความใหม่ทยอยปรากฏตัวให้เห็นเป็นระยะ “อันนี้เป็นกลุ่มแชตแบบเปิด นัดกันไปเจอตามโรงหนัง คือแต่ละที่ก็มีกลุ่มแชตเฉพาะน่ะ” เขาอธิบาย “เห็นเขาก็คุยกันอยู่เรื่อยๆ นะ ส่วนใหญ่ก็พอรู้จักหน้าค่าตากันอยู่แล้ว แต่เราไม่ได้รู้จักทุกคนในกลุ่มนี้หรอก แค่ว่าเวลาหาเพื่อนใหม่ๆ ก็มาหาในกลุ่มแชตนี้ได้”
เหลียวกลับไปมองจอภาพยนตร์ น่าจะอีกนานกว่าจะถึงจุดไคลแม็กซ์ แต่หันกลับมาอีกที ชายหนุ่มก็ลุกออกจากที่นั่ง เดินดุ่มหายไปในคลื่นเก้าอี้แล้ว เช่นเดียวกับอีกหลายคนในโรงหนัง เขานั่งสลับลุกขึ้นเดินหลายครั้ง มีไม่กี่คนที่นั่งติดที่ยาวกว่าสิบนาที
อึดใจต่อมา ร่างนั้นกลืนหายไปกับความมืดในตัวโรง เหลือต้นกำเนิดแสงแห่งเดียวคือจอโปรเจ็กเตอร์สีขาวกับเนื้อเปลือยของนักแสดง
5.
คำถามสำคัญอยู่ที่ว่า อะไรทำให้โรงหนังชั้นสองเหล่านี้ มีบทบาทในการ ‘รองรับ’ ความต้องการบางนอกจากการดูหนังด้วย
งานวิจัย ‘ปัจจัยที่มีผลต่อการดำเนินธุรกิจโรงภาพยนตร์ชั้นสองในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล’ โดย ทศพร โขมพัตร ระบุถึงโรงหนังชั้นสองว่าเป็นสถานที่ฉายหนังที่เคยออกฉายไปแล้วสองเรื่องควบขึ้นไป มักเน้นฉายภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาทางเพศ และกลุ่มผู้ชมนั้นมักเป็นกลุ่มตลาดล่าง อันหมายถึง “ผู้ชมที่มีรายได้น้อย มักประกอบอาชีพใช้แรงงานและส่วนใหญ่เป็นชาวต่างจังหวัดที่อพยพมาประกอบอาชีพต่างๆ ในเขตกรุงเทพฯ และปริมณฑล” (หน้า 7)
หนึ่งในสิ่งที่ต่อลมหายใจให้โรงหนังชั้นสองเหล่านี้คือหนังเน้นเนื้อหาทางเพศอย่างเปิดเผย มีตั้งแต่ระดับตัวละครแต่งตัววาบหวิวหรือมีฉากร่วมเพศที่เห็นแค่ท่อนบนของนักแสดง ไปจนถึงระดับที่มีฉากการร่วมรักที่เห็นทุกสัดส่วนชัดเจน
ขวบปีที่โรงหนังชั้นสองค่อยๆ ถูกความเปลี่ยนแปลงกลืนกิน หนึ่งในสิ่งที่ต่อลมหายใจของโรงหนังเหล่านี้ได้คือการฉายภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาล่อแหลมทางเพศ ยิ่งกับเมื่อสิบกว่าปีก่อนที่อินเตอร์เน็ตยังไม่เฟื่องฟูขนาดนี้ หรือกระทั่งเว็บไซต์ที่ว่าด้วยวิดีโอโป๊จะกลายเป็นสิ่งเข้าถึงได้ง่ายเพียงปลายนิ้วกด การฉายหนังเนื้อหาผู้ใหญ่ในโรงหนังก็ถือเป็น ‘การแก้เกม’ ที่ได้ผลไม่น้อย “ภาพยนตร์ที่เน้นเนื้อหาทางเพศ เป็นจุดดึงดูดสำคัญที่ทำให้โรงภาพยนตร์ที่ฉายภาพยนตร์แนวนี้อยู่ได้ เพราะลูกค้ากลุ่มนี้ ไม่สามารถหาชมสื่อทางเพศได้สะดวกนักในทางอื่นๆ” (หน้า 191)
อย่างไรก็ดี ขวบปีที่โลกย่นย่อสื่อทุกแขนงไว้ให้เหลือขนาดเท่าฝ่ามือ ยังมีบางคนที่ใช้เวลาดูหนังผู้ใหญ่ในโรงหนังชั้นสองร่วมกันกับคนอื่นๆ มันอาจเป็นได้ทั้งความเคยชิน และเป็นได้ทั้งพื้นที่ซึ่งพวกเขาสบายเนื้อตัวมากที่สุดที่จะปลดเปลื้องห้วงอารมณ์บางอย่าง
ไม่ว่าจะอย่างไร ใครจะปฏิเสธได้ว่า สิ่งเหล่านี้คือการต่อลมหายใจของโรงหนังเล็กๆ ซึ่งอยู่ในวาระที่กำลังจะถูกคลื่นลมแห่งความเปลี่ยนแปลงซัดหายไป
6.
ตอนเราออกมาจากโรงหนังนั้นฟ้าก็เกือบมืดเสียแล้ว ลมอ้าวทำหลังคอเหนียวเหนอะหนะ เงยหน้ามองป้ายโรงหนังที่ซ่อนตัวอยู่ใต้สายไฟระโยงระยาง
เช่นเดียวกับหลายๆ อย่างในโลกที่กระชากรุดไปข้างหน้า โรงหนังชั้นสองกำลังจะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ในโมงยามที่โลกเคลื่อนไปด้วยแรงหนังสตรีมมิ่ง, คลังวิดีโอจำนวนมหาศาลที่หาได้ด้วยปลายนิ้วในเวลาไม่กี่อึดใจ
การถูกแปรสภาพและแปรความหมายให้เป็นพื้นที่เฉพาะทางก็อาจเป็นหนึ่งในการต่อลมหายใจอันรวยรินของโรงหนังเหล่านี้
เรื่อง: พิมพ์ชนก พุกสุข
เรื่อง: ธนกร เนตรจอมไพร
