เห็นคุณพิธาใส่ชุดผู้หญิงของแบรนด์ดังไปร่วมงาน Pride Month ลุงคิดเห็นยังไงบ้างคะ – ฟ้า
ตอบคุณฟ้า
ขอบคุณมากครับที่ถามเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะลุงเองจ่อๆ จะคุยเรื่องเสื้อผ้าของคุณพิธามาตั้งแต่ช่วงเลือกตั้ง ทั้งเรื่องสูทสวยๆ เนื้อผ้าดี คัตติ้งเยี่ยม เชิ้ตปกสองสีดูเด่น กางเกงทรงไม่มีหูร้อยเข็มขัด ดูเป็นงานเป็นการ รวมทั้งผ้าเช็ดหน้า pocket square เสียบกระเป๋าเสื้อนอก ช่วยเพิ่มทั้งมิติความหล่อและช่วยให้ตัวไม่ตัน หวังว่าจากนี้ไปเสื้อนอกหรือสูทสีน้ำเงินจะขายดีขึ้น คือน้อยคนจะใส่สูทสีดำแล้วดูดีครับ[1]
เรื่องระเบียบวิธีการแต่งตัวที่จะต้องเป็นทางการสักหน่อยของผู้ชายนี่ ลุงตอบไปหมดไส้หมดพุงมาตั้งแต่สมัยที่เขียน Agony Uncle ปีแรกๆ
นักเขียนหรือครีเอเตอร์ท่านอื่นอาจใช้เวลาสาธยายวิธีการแต่งตัวของคุณพิธาว่าดีอย่างโน้นดีอย่างนี้ ไม่เถียง เพราะแกแต่งตัวดีจริงๆ ยิ่งเมื่อเทียบกับผู้นำคนก่อน (ตอนนี้รักษาการ) ซึ่งใส่สูทดำสม่ำเสมอเหมือนโดนบังคับ เชิ้ตขาว ผูกไทสีเหลืองไพล มีเข็มกลัดหนีบตรึงไม่ให้เน็กไทแตกแถว ดูสมเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่เนาะ วันดีคืนดีก็สวมชุดพระราชทานลายพร้อย เห็นแล้วนึกถึงเสาต้นใหญ่ประดับลายไทยในร้านอาหารเบญจรงค์ที่โรงแรมดุสิตธานี (ปัจจุบันทุบทิ้งไปแล้ว) แถมยังมีหน้ากากผ้าเข้าชุดกันอีกต่างหาก
เรื่องวิธีแต่งตัวขอคุณพิธานั้นก็สำคัญอยู่หรอก แต่ที่สำคัญกว่ามากคือข้อเท็จจริงที่ว่าคุณพิธาเป็นคนชอบแต่งตัว สนใจเรื่องเสื้อผ้าผู้ชาย รู้ว่าอะไรเหมาะกับตนเอง แต่งตัวเป็น แต่งตัวสนุก และที่หลายคนคงแอบอิจฉานิดๆ คือมีปัญญาจะแต่งตัวได้อย่างใจ (พูดง่ายๆ คือมีเงิน) อย่างเสื้อ Paul Smith ในงาน Pride Month ราคาลดแล้วคือตัวละหกพันกว่าบาท
นอกจากจะใส่สูทออกมาได้คะแนนเต็มแล้ว เขายังรู้จักเลือกเสื้อลายหรือเนื้อผ้าพื้นเมือง หรือดีไซน์ออกไปทางนั้น ตามแต่จังหวัดหรือท้องถิ่นอันเป็นจุดหมายปลายทาง เป็นการสร้างสีสันและให้เกียรติท้องถิ่นนั้นๆ ล่าสุดเพิ่งเห็นเสื้อกั๊กจากนาคาสีแดงตัวโตๆ ที่สวมทับเสื้อลายมัดย้อมสีฟ้า นั่งปะปนกับคนลาหู่ (ซึ่งแต่งตัวจัดเต็มในชุดประจำชาติ) อย่างกลมกลืน
อนึ่ง ลุงขออนุญาตท้วงคุณฟ้านิดนึงนะว่า “เห็นคุณพิธาใส่ชุดของผู้หญิง” ที่คุณว่านั้น จริงๆ แล้วน่าจะเป็น “ใส่เสื้อของผู้หญิง” หรือที่ฝรั่งเรียกว่า blouse คือสิ่งตรงข้ามกับ shirt ต่างกันก็ตรงเพศของคนใส่ ตำแหน่งของกระดุม และทรงที่แตกต่างกันตามสรีระชายหญิง
ในยุคที่เราเห็นนักร้องรูปหล่ออย่างแฮร์รี่ สไตล์สใช้ผ้าพันคอสีสวยฟูฟ่องเหมือนขโมยมาจากตู้ของแม่ขึ้นเวทีคอนเสิร์ต หรือสวมเสื้อผ้าโปร่งสีดำคอระบายฟรุ้งฟริ้งแบรนด์กุชชี พร้อมต่างหูมุกเดินพรมแดง หรือทิโมที ชาลาเมต์ สวมเสื้อดรอปคล้องคอสีแดงสดแบบผู้หญิ๊งผู้หญิง (กับกางเกงสีเดียวกัน) แล้วออกมาดูเท่เท่าที่ผู้ชายใส่เสื้อผ้าผู้หญิงจะเท่ได้ เป็นการยืนยันว่าการที่ผู้ชายจะคว้าเสื้อผ้าผู้หญิงมาใส่บ้างมันไม่ใช่เรื่องใหญ่
เสื้อลายสายรุ้ง Paul Smith ตัวนั้น คุณพิธาเองบอกว่า “ยอมรับว่าเสื้อตัวดังกล่าวเป็นเสื้อผู้หญิงจริง ไซส์ 38 พอเอามาลอง แล้วรอบอกพอดี จึงเอามาใส่ในงานไพรด์ แบงคอก และไม่คิดว่าจะเป็นประเด็นฮือฮา”
เสื้อตัวนั้นลายสวยด้วยลายเส้นเล่นเส้นโค้งได้อารมณ์ไซเคเดลิก (psychedelic) นิดๆ อย่างยุค 60 และ 70 ซึ่งเป็นยุคที่เกิดเหตุการณ์การประท้วงที่บาร์สโตนวอล ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของขบวนการความเท่าเทียมทางเพศ และตัวคุณพิธาเองก็มีความเฟมินีนในตัวพอ เวลาสวมเสื้อตัวนี้แล้วไม่รู้สึกผิดที่ผิดทาง
ว่าแต่เราจะได้เห็นคุณพิธาต้องสวมชุดปกติสีขาว เมื่อรับสนองพระบรมราชโองการรับตำแหน่งนายกรัฐมนตรีแล้วหรือเปล่านะ
หนูพยายามเรียนภาษาอังกฤษ มักเจอคนบอกว่าอย่ากลัวและอย่าอายที่เราพูดสำเนียงไม่เหมือนฝรั่ง ให้กล้าพูดไปเลย แต่ก็สงสัยว่าทำไมคนถึงไฮป์การพูดภาษาอังกฤษสำเนียงบริทิชจัง – แนน
ตอบคุณแนน
เรียนภาษาเพื่อสื่อสาร กับเพื่อให้สร้างภาพ มันคนละเรื่องเนอะครับ
ลุงพบว่าจะใช้ภาษาอังกฤษเพื่อสื่อสาร (เรื่องการพูด) ถ้าออกเสียงให้ถูกต้อง คนฟังออกว่าเราพูดคำว่าอะไร ก็พอแล้ว ดีกว่าเจื้อยแจ้วพยายามจะเป็น Queen’s English แต่ไม่มีใครฟังรู้เรื่อง หรือพูดแล้วไปไม่ได้ตลอดรอดฝั่ง
สำเนียงนี่มันต้องใช้เวลา คือถ้าไม่ได้เรียนพับลิกสคูลตั้งแต่เป็นเด็ก เราคงไม่พูดสำเนียงอังกฤษแบบนี้ติดปาก
สำเนียงอังกฤษที่คุณแนนว่าเขาปลาบปลื้มกันนั้น เรียกว่า RP (Received Pronunciation) หรือบางทีก็เรียก Queen’s English เป็นสำเนียงของชนชั้นกลางและชนชั้นสูง รวมทั้งผู้ที่รับการศึกษาในพับลิกสคูล และมหาวิทยาลัย RP เป็นสำเนียงทางการ ผู้ประกาศบีบีซีใช้สำเนียงนี้เป็นมาตรฐาน แต่ต่อมาเริ่มเสื่อมความนิยม (แต่ยังเป็นสำเนียงทางการอยู่) แต่ตอนนี้มีคนอังกฤษที่พูดสำเนียงนี้จริงๆ อยู่แค่สามเปอร์เซ็นต์ของประชากรทั้งประเทศ
มีเรื่องหนึ่งซึ่งอยากเล่าให้ฟัง ยี่สิบปีก่อนลุงมีโอกาสไปฟังคุณสุลักษณ์ ศิวลักษณ์บรรยายเป็นภาษาอังกฤษ (เพราะคนฟังส่วนใหญ่เป็นฝรั่ง) อย่างที่พอจะทราบกันอยู่ว่าคุณสุลักษณ์เป็นนักเรียนอังกฤษ เรียนจนได้ปริญญา แถมยังสอบเนติบัณฑิตได้มาอีกใบ ก่อนจะเข้าฟังลุงกะว่าคงจะได้ฟังคุณสุลักษณ์พูดภาษาอังกฤษแบบบริทิชจ๋า แต่พอเอาเข้าจริงก็เห็นแกแต่งตัวแบบที่แกชอบแต่งสมัยนี้ คือกางเกงเตี่ยวสะดอ เสื้อผ้าฝ้ายพื้นเมืองและสะพายย่าม เมื่อเริ่มบรรยาย แกพูดคล้ายจะติดสำเนียงไทย ทว่าการออกเสียงของแต่ละคำนั้นชัดเจนไม่มีที่ติ
ภาษาอังกฤษสำเนียงไทยคือทางเลือกของคุณสุลักษณ์ ลุงว่าจะให้พูดอังกฤษแบบบริทิชแกก็คงทำได้ แต่แกเลือกที่จะพูดแบบนี้ ให้มันสมกับเป็น ‘ปัญญาชนสยาม’ ตามที่มีคนเรียกอยู่พักหนึ่ง
จะว่าไป อย่าว่าแต่คนไทยเลย สำเนียงอังกฤษแบบ RP ก็ยังเป็นที่ปรารถนาของคนดังระดับมาดอนนา
ครับ ป้าดีวาสุดอมตะ นางเกิดที่รัฐมิชิแกน เป็นคนอเมริกัน ย้ายมานิวยอร์กหลายปี แต่ดันมีสำเนียง RP แบบจางๆ คือพอจะฟังออกว่านี่มันไม่ใช่สำเนียงอเมริกันนะเธอ ไปเอาสำเนียง RP มาจากไหน
เมื่อยี่สิบห้าปีก่อน ลุงเคยดูมาดอนนาทางโทรทัศน์ เธอขึ้นไปรับรางวัลอะไรสักอย่าง (เสียดายว่าค้นไม่เจอ) ตอนแรกเธอใส่สำเนียง RP จ๋า แล้วอาจจะด้วยความตื่นเต้น ปลื้มปีติ หรือพูดจนเหนื่อย สำเนียงของเธอก็กลับมาเป็นอเมริกันธรรมดา พอได้สติเธอกลับไป RP ใหม่ สร้างความประทับใจให้ลุงมิรู้ลืม
เป็นอันว่า จะพูดสำเนียงอะไรก็พูดเถิด แต่ให้สื่อสารได้ก็น่าจะพอแล้วมั้ย
| ↑1 | หมายเหตุเกี่ยวกับการใส่สูทของพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ สูทเป็นเสื้อผ้าที่เราไม่ได้ใส่บ่อยๆ จึงมีคำแนะนำตามนี้ครับ
|
|---|
เรื่อง: ภาณุ บุรุษรัตนพันธุ์
