“คนมักจะบอกว่าทำไมต้องไปรื้อความทรงจำเจ็บปวดขึ้นมา เราควรจะลืมต่างหาก
แต่จากนิทรรศการหรือข้อมูลที่เราเก็บมาจะเห็นว่าไม่มีวันหรอกที่คนจะลืมความเจ็บปวดของเขา
การเปิดแผลก็จะทำให้แผลที่กลัดหนองอยู่ตรงนั้น อาจจะคลี่คลายไปก็ได้
เพราะฉะนั้น การปักผ้าก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งในการเยียวยาแผลที่ถูกเปิดออกมาได้ด้วยเช่นกัน”
ผ่านมาเกือบ 20 ปี แต่เหตุการณ์ความรุนแรงตากใบเมื่อปี 2547 ยังเป็นบาดแผลสดในใจของผู้ที่เกี่ยวข้อง และยังเป็นเรื่องที่คนในพื้นที่กลัวที่จะพูดถึงอีกครั้ง ทีมจัดตั้งโครงการพิพิธภัณฑ์และหอจดหมายเหตุชายแดนใต้จึงรวบรวมข้อมูลเพื่อชวนให้ผู้คนได้จดจำตากใบ ผ่านนิทรรศการนิทรรศการสดับเสียงเงียบ จดจำตากใบ 2547 และกิจกรรมปะ ชุน ปักผ้า สดับเสียงเงียบ ในวันที่ 13 มีนาคมที่ผ่านมา
การล้อมโต๊ะปักผ้าเล่าเรื่องความเจ็บปวดเป็นกิจกรรมที่ได้รับแรงบันดาลใจจากวิทยานิพนธ์ We could talk about death โดย Fiona Hallinan นักศึกษาปริญญาเอกภาควิชา Ultimology ที่ชวนมาเย็บผ้าปูโต๊ะเพื่อพูดเรื่องความตายและการสูญเสีย เดิมทีวิธีการนี้เป็นรูปแบบดั้งเดิมของแม่บ้านยุโรปที่ใช้กิจกรรมปักผ้าเป็นพื้นที่พูดคุยสารทุกข์สุขดิบกัน และ มาร์ท-เอกภพ สิทธิวรรณธนะ จากกลุ่ม Peaceful Death ได้นำกิจกรรมนี้มาเป็นพื้นที่เปิดใจ พูดคุย และเยียวยาให้กับคนที่อยู่ในพื้นที่ตากใบ พื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้ และผู้ที่เคยรับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตากใบ
ล้อมวงถักทอเหตุการณ์ในความทรงจำตากใบ ใช้พื้นที่ปักผ้าเยียวยาใจ และสดับรับฟังเสียงเงียบได้ใน 101 Bite-Sized
