อาทิตย์ ศรีจันทร์

อาทิตย์ ศรีจันทร์ เขียนถึง ‘วิกาลของลิงที่มาก่อน’ รวมเล่มบทกวีโดย รชา พรมภวังค์ ที่สอดรับกับการเมืองร่วมสมัย ผ่านน้ำเสียงการบอกเล่าอุดมการณ์ของประชาชนต่อชนชั้นปกครอง

‘เกดในเคิร์มแลนด์’ นวนิยายขนาดสั้นของ วิภาส ศรีทอง ว่าด้วยการเหลื่อมทับกันของพื้นที่จริงและพื้นที่เสมือนในเกม อันเป็นประเด็นหลักที่ อาทิตย์ ศรีจันทร์ มองเห็นในนวนิยายเรื่องนี้

‘อาจไม่เหมาะหากเปราะบาง’คืองานเขียนลำดับล่าสุดของ จิดานันท์ เหลืองเพียรสมุท นำเสนอภาวะแหว่งวิ่น ระเนระนาดทางภายในของตัวละคร โดย อาทิตย์ ศรีจันทร์ ตั้งข้อสังเกตว่ารวมเรื่องสั้นเล่มนี้นั้นไม่ได้มุ่งเล่าเรื่องราวผ่านโครงเรื่อง หากแต่เป็นการมุ่งสำรวจตัวละครอันร้าวรานหลากหลายใบหน้า

อาทิตย์ ศรีจันทร์ เขียนถึงนิยาย ‘#หลงยุคหลุดสมัย’ ของนักเขียนลึกลับ วัน รมณีย์ หนังสือรวมเรื่องสั้นสามเรื่องที่เล่าถึงความผิดที่ผิดเวลาของผู้คนและโลกที่ดูจะรุดก้าวไปเรื่อยๆ

อาทิตย์ ศรีจันทร์ เขียนถึง ‘ประเทศไร้ทรงจำ’ หนังสือรวมบทกวีของ รอนฝัน ตะวันเศร้า กวีรุ่นใหม่ที่น่าจับตามองในแวดวงวรรณกรรมไทย ถ่ายทอดการค้นหาตัวตนท่ามกลางยุคสมัยแห่งความสิ้นหวังของประเทศ

อาทิตย์ ศรีจันทร์ เขียนถึง ‘โชติชีวิตบรรลัยของแพทริก ชั่ยฯ’ วรรณกรรมลำดับล่าสุดของ อุทิศ เหมะมูล โดยสำรวจชีวิตของตัวละครลูกหลานคนจีนอพยพมีอันจะกิน ภายใต้บริบทการเมืองโลกช่วงศตวรรษที่ 70 จนถึง 90 ที่ส่งผลสะเทือนต่อแพทริกอย่างใหญ่หลวง ไม่ว่าจะเพลงที่ฟัง หนังที่ดู เรื่อยไปจนถึงทัศนคติต่อการเมืองในบ้านตัวเอง

อาทิตย์ ศรีจันทร์ เขียนถึง ‘สเปโร โซนาตา ท่วงทำนองแห่งความหวัง’ รวมเรื่องสั้นจำนวน 12 เรื่องของนักเขียนหญิงรุ่นใหม่ รมณ กมลนาวิน บอกเล่าความแหลกสลายในมิติของครอบครัว สังคมและความเป็นมนุษย์ได้อย่างน่าจับตา

อาทิตย์ ศรีจันทร์ เขียนถึงนวนิยายเรื่อง ‘พรุ่งนี้ไม่เศร้า’ ของ นิรันดร์ รักสำราญ ที่พาสำรวจโลกแห่งความสิ้นหวังและดำมืดผ่านท่าวงท่าลีลาการเล่าเรื่องด้วยสรรพนามบุรุษที่ 2 ซึ่งต่างไปจากนักเขียนไทยสมัยใหม่คนอื่นๆ

อาทิตย์ ศรีจันทร์ เขียนถึง ‘วายัง อมฤต’ นวนิยายลำดับล่าสุดของ อนุสรณ์ ติปยานนท์ ที่เล่นกับความจริง ความลวงผ่านเรื่องราวของอินโดนิเซียช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ขณะพยายามปลดแอกจากอาณานิคมดัตช์
.

อาทิตย์ ศรีจันทร์ เขียนถึงรวมเรื่องสั้น ‘โอ้แม่มหากวีศรีศตวรรษที่ 21’ ผลงานของ ‘นันดานี’ ที่วิพากษ์และเสียดสี พร้อมทั้งบริภาษ ‘แวดวงวรรณกรรมไทย’ ได้อย่างถึงพริกถึงขิงและน่าฟังเป็นที่สุด