เด็กช้า ตอนที่ 2
นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ เขียนถึงแหล่งพลังงานของ ‘เด็กช้า’ คือ self-esteem หมายถึงความรักตนเอง ความสามารถที่จะรู้ว่าตนเองทำอะไรได้บ้าง
เด็กช้า ตอนที่ 1
นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ เขียนถึง ‘เด็กช้า’ หลายรูปแบบที่จำเป็นต้องได้เจอผู้ใหญ่ที่ทราบเรื่องพัฒนาการเด็ก ครูที่มีความสามารถ รวมถึงแพทย์เฉพาะทางที่อยู่ในระดับขาดแคลน
โรงเรียนพึ่งตนเอง
นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ เขียนถึงความจำเป็นของการกระจายอำนาจ หากต้องการให้การศึกษาไทยเกิดความเปลี่ยนแปลงระดับมหภาค
ไม่รื้อถอนตอนนี้ จะได้ถอนเมื่อไร
นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ เสนอให้การจัดเตรียมโรงเรียนยุคโควิด-19 เป็นโอกาสที่จะปฏิรูปการศึกษา ลดขนาดชั้นเรียนและกระจายอำนาจให้ท้องถิ่นดูแล
แบบเดิมๆ และแบบเดิมๆ
นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ ชี้ชวนให้เห็นความสำคัญของการสร้างทักษะการเจรจาต่อรองผลประโยชน์ตั้งต้องเริ่มตั้งแต่วัยเด็ก
วอนขอความร่วมมือ
นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ ชวนมองประเด็น ‘การคิดถึงประโยชน์ส่วนรวม’ ในห้วงเวลาที่เสียงเรียกร้องความรับผิดชอบจากคนยากจนดังระงม จากสถานการณ์โคโรนาไวรัส
เห็นหัวประชาชนก่อน
นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ เขียนถึงการเปลี่ยนแปลงระบบการศึกษาที่เห็นถึงความตั้งใจดีของท้องถิ่น แต่หลายสิบปีผ่านไปก็ยังมีแต่ความหวังดี เพราะการครอบงำของโครงสร้างราชการส่วนกลางที่แข็งแรง
พ.ร.บ.การศึกษาแห่งชาติ บนเส้นทางแห่งความหวังและความล้มเหลว
นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ ชวนย้อนพิจารณาบทความของ นิธิ เอียวศรีวงศ์ ที่ชี้ให้เห็นความล้มเหลวของการปฏิรูปการศึกษา อันสัมพันธ์กับโลกทัศน์ทางการเมืองที่ครอบงำสังคมไทย
จบโรงเรียนแบบไหนจึงจะได้ดี
คอลัมน์รื้อถอนแล้วสร้างใหม่ ตอนที่ 2 นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ หยิบหลักการ Learning Analytics มามองเรื่องปฏิรูปการศึกษา
เรียนรู้พิเคราะห์ – Learning Analytics
‘รื้อถอนแล้วสร้างใหม่’ คอลัมน์ใหม่ของ นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ ที่จะมาพูดถึงการปฏิรูปการศึกษาไทยอย่างรอบด้าน
หลักประกันสุขภาพที่รัก (50) : ตอนอวสาน
คอลัมน์ ‘หลักประกันสุขภาพที่รัก’ ตอนสุดท้าย นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ รำลึกถึงนายแพทย์สงวน นิตยารัมภ์พงศ์ ต้นธารของระบบหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า
หลักประกันสุขภาพที่รัก (49) : สู่สังคมสมองเสื่อม Still Alice
นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ เขียนถึง ‘Still Alice’ ภาพยนตร์ที่สะท้อนภาพผู้ป่วยอัลไซเมอร์ และชวนคิดถึงระบบสุขภาพ โดยเฉพาะการดูแลผู้ป่วยที่หมดทางรักษา