พิมพ์ชนก พุกสุข เรื่อง
ภาพิมล หล่อตระกูล ภาพประกอบ
“ว้าว! ในเกมเดียว คุณกดไป 20 แต้ม 14 รีบาวด์ บล็อคอีกสามหน คุณพระ… คาไว เลียวนาร์ด คุณเป็นใครกันแน่ฮึ!”
“เอ่อ… ก็เป็นแค่คาไว เลียวนาร์ด อะครับ”
ท่ามกลางการวางตัวเป็นเซเลบริตี้ของเหล่าคนในแวดวงกีฬา ชื่อของคาไว เลียวนาร์ด (Kawhi Leonard) น่าจะถูกนิยามว่าเป็นหนึ่งในฟอร์เวิร์ดฝีมือดีจากโตรอนโต แร็ปเตอร์ส ผู้มีส่วนช่วยอย่างมากในการส่งให้ทีมจากฝั่งตะวันออกบดขยี้แชมป์เก่าอย่าง โกลเดน สเตท วอริเออร์ และคว้าแชมป์มาได้เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ พร้อมกันนั้น เลียวนาร์ดก็ถูกเสนอชื่อให้รับรางวัลผู้เล่นทรงคุณค่ารอบไฟนอล (NBA Finals MVP) เป็นครั้งที่สอง หลังเคยได้รับรางวัลนี้มาแล้วเมื่อปี 2014 สมัยยังร่วมทีมอยู่กับซานแอนโตนิโอ สเปอรส์
สำหรับอาชีพนักกีฬา ตำแหน่ง NBA Finals MVP ถือเป็นรางวัลอันทรงเกียรติ เพราะมันเป็นรางวัลที่มอบให้กับนักกีฬาที่โดดเด่นที่สุดในการแข่งขันรอบสุดท้าย ผ่านการลงคะแนนของสื่อมวลชน 11 คนภายหลังการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศของลีกจบลง นี่เป็นรางวัลสำคัญที่ปักหมุดผู้เล่นสักคนให้มีโอกาสไต่เต้าไปยังทีมที่ใหญ่กว่า แข็งแกร่งกว่า ตลอดจนเพิ่มมูลค่าด้านธุรกิจ (ลองนึกถึงยอดขายของรองเท้าผ้าใบที่โฆษณาว่า เป็นรองเท้าของผู้เล่นรางวัล MVP สิ!) นักบาสเก็ตบอลที่เคยคว้ารางวัลนี้ มีตั้งแต่ระดับตำนานอย่างแมจิค จอห์นสัน, แลร์รี่ เบิร์ด, คารีม อับดุล-จับบาร์ ตลอดจนไมเคิล จอร์แดน และรุ่นหลังๆ ที่ยังวาดลวดลายอยู่ในลีกอย่างเลบรอน เจมส์, เควิน ดูแรนต์ และอังเดร อิกัวดาล่า
อาจต่างไปจากนักกีฬาดังๆ คนอื่นๆ ที่มีลักษณะของความเป็นดาราหรือมีคาแร็กเตอร์เฉพาะทาง เราปฏิเสธไม่ได้ว่าลีลาการตอบคำถามแบบซลาตัน อิบราฮิโมวิช ทำให้คนจดจำเขาได้มากพอๆ กับท่าเตะตีลังกาบันลือโลก, วาทะคมคายและลีลาออกสื่อยั่วโมโหแบบ ฟลอยด์ เมย์เวตเธอร์ จูเนียร์ เท่ากันกับความพลิ้วไหวบนสังเวียนและหมัดฮุคขวา, ความอวดดีแบบฉายเดี่ยวของ โคบี้ ไบรอันต์ ที่เราลืมไม่ลงว่าหมอนี่คือคนเดียวกับที่ทำไป 81 แต้มในยุครุ่งโรจน์
แต่เราจำอะไรของคาไว เลียวนาร์ด ได้บ้าง
ตอนที่เขาย้ายมาร่วมทีมแร็ปเตอร์สและต้องตอบคำถามกับสื่อมวลชน นักข่าวรายหนึ่งยกมือถามคำถามที่ส่งให้ตัวเลียวนาร์ด, คำตอบ ไปกระทั่งเสียงหัวเราะของเขา กลายเป็นไวรัลในอินเทอร์เน็ตทันที
“คุณนิยามตัวเองว่าแบบไหน อยากให้คนอื่นๆ รู้อะไรเกี่ยวกับคุณบ้าง”
“เอ่อ… ผมเหรอ ผมเป็นคนตลก รักการเล่นบาสเก็ตบอล… เดี๋ยวคุณคงถามผมมากขึ้นเองแหละ เพราะผมบอกรายละเอียดคุณทุกอย่างไม่ได้หรอก นี่ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณนั่งตรงไหน” ตามด้วยเสียงหัวเราะเฝื่อนๆ สไตล์เลียวนาร์ด จนถูกแซวไปพักใหญ่ว่าช่างเป็นเสียงหัวเราะที่พิลึกพิลั่นที่สุดในลีก NBA
เลียวนาร์ดนิยามว่าตัวเองเป็นคนตลกก็จริง หากแต่เขาไม่ใช่คนโปกฮาที่ออกสื่อแล้วจะสร้างสีสันให้รายการแบบเดียวกับคนดังคนอื่นๆ แม้ไม่ถึงกับเป็นคนบึ้งตึง แต่เลียวนาร์ดก็เงียบและเรียบง่ายจนแทบไม่มีจุดเด่นอะไรให้พูดถึงนอกจากทักษะด้านกีฬา
เช่นเดียวกับเด็กที่เข้าอุตสาหกรรมกีฬาอีกหลายๆ คน เลียวนาร์ดเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนตั้งแต่ชั้นมัธยม (“ผมอยากไปโรงเรียนเพราะอยากเล่นบาสเก็ตบอล เผื่อจะมีแมวมองจากลีกมาเห็นฝีมือผมมั่ง” คือคำตอบที่ฟังดูทะเยอทะยานที่สุดของเขาแล้ว) เลียวนาร์ดเข้ามหาวิทยาลัยซานดิเอโกสเตทด้วยทุนนักกีฬา และสร้างสถิติน่าประทับใจจนได้รับการดราฟเข้าลีก NBA ในปี 2011 จนได้อยู่ในอ้อมแขนของสเปอร์ส วาดลวดลายอย่างสวยงามด้วยการได้รับเสนอชื่อให้เป็นผู้เล่นหน้าใหม่แห่งปี ที่ยังคงพูดน้อยและให้สัมภาษณ์กับสื่ออย่างราบเรียบเสมอ
เขาไม่เคยแขวะทีมอื่นๆ หรือนักกีฬาจากฝั่งตรงข้าม ชื่อของเลียวนาร์ดจึงไม่ได้เป็นชื่อที่หอมหวานสำหรับผู้สื่อข่าวกีฬาที่หวังจะปั่นกระแสเดือดดาลเท่าไหร่ (“ได้เห็นเพื่อนร่วมทีมทุ่มเทให้กับเกม จะชนะหรือแพ้ ชู้ตเข้าหรือไม่เข้าก็ไม่เป็นไรหรอกครับ” คือสิ่งที่เขามักให้สัมภาษณ์หลังจบเกม)
ฟราน ฟราสชิลล่า โค้ชบาสเก็ตบอลที่เคยดูแลเลียวนาร์ดมาตั้งแต่สมัยเรียน เล่าถึงเจ้าหนุ่มจากแคลิฟอร์เนียร่างสูงเก้งก้างที่ปริปากพูดน้อยกว่ายัดบอลเข้าห่วง “ตั้งแต่วันแรกของการฝึกซ้อม ไอ้หนูนี่ก็โผล่มาพร้อมฝึกแล้ว เขาไม่เคยบ่นเลยสักครั้งเดียวเวลาซ้อม เขาเอาจริงเอาจังมากเลยล่ะ” ฟราสซิลล่าว่า “เวลาผมถามถึงเรื่องส่วนตัวเขา เขาจะตอบแค่ว่าเป็นเด็กจากชานเมืองมั่งอะไรมั่ง ผมก็พยายามชวนคุยนะ แต่จำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรกับเขาไปบ้าง… เอาจริงๆ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเสียงหมอนั่นเป็นยังไง”
“ถ้าคุณจับเขานั่งข้างๆ คุณบนรถนะ เขาก็จะถามคุณเท่าแค่ที่เขาอยากรู้แหละ” มาร์วิน ลีอา โค้ชสมัยเรียนของเลียวนาร์ดเล่า “เขาเงียบมากจริงๆ และจะแค่มองออกนอกหน้าต่าง มองไปเรื่อยๆ แต่เชื่อไหมว่าเพื่อนร่วมทีมและทุกคนชอบความเงียบที่มาจากเขาทั้งนั้น”
เลียวนาร์ดทุ่มเทให้การฝึกซ้อม ถ้ามีคนถามเคล็ดลับความเก่งกาจของเขา เลียวนาร์ดคงจะตอบเหมือนเคยๆ ว่าเขาแค่อยากชนะและทุ่มเทฝึกซ้อมอย่างหนักเท่านั้น เลียวนาร์ดปราศจากข่าวเสียหาย ไม่เคยมีข่าวเขาโดดซ้อม ต่อยตีหรือเมาอาละวาด เช่นเดียวกับที่ไม่เคยมีเรื่องชู้สาวหรือทะเลาะเบาะแว้งด้วยเรื่องส่วนตัว
แม้กระทั่งข่าวด้านอื่นๆ อย่างการผันตัวไปเป็นนายแบบ นักร้อง หรือเข้าสู่อุตสาหกรรมบันเทิงก็ไม่มี เรื่องชวนหัวมากที่สุดเท่าที่สำนักข่าวจะพูดถึงเกี่ยวกับเลียวนาร์ด อาจมีเพียงแค่รูปเลียวนาร์ดนั่งยิ้มให้กล้องอยู่บนรถส่วนตัว ใต้ภาพบรรยายว่า “เลียวนาร์ดนั่งอย่างมีความสุขอยู่บนรถ”
แม้กระทั่งการคว้ารางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมเป็นหนที่สอง และมีส่วนช่วยอย่างสำคัญในการพาให้ทีมแร็ปเตอร์สชนะลีก NBA ได้เป็นครั้งแรก แต่เลียวนาร์ดก็โอบรับความสำเร็จเหล่านี้ด้วยท่าทีเรียบง่ายเป็นอย่างยิ่ง
“นับเป็นปีที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลยครับ ผมอายุ 27 และการได้มีส่วนร่วมในเกมนี้ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว” เขาว่า ส่วนเป้าหมายใหญ่ในชีวิตลำดับถัดไปของเลียวนาร์ดคือ “อยากให้ครอบครัวแข็งแรง ได้รายล้อมด้วยคนที่คุณรัก ยังเดิน ยังวิ่ง และไม่บาดเจ็บอะไร ก็ถือว่าเพียงพอแล้วครับ”
“ตอนนี้ผมยังมีความสุขดีกับเพื่อนร่วมทีมและโค้ช เรื่องอนาคตก็ไว้ค่อยคิดทีหลังครับ”
อย่างไรก็ดี ความเงียบขรึมและบุคลิกติดดินของเลียวนาร์ดได้จุดประกายบางอย่างให้แก่แวดวง NBA ตลอดจนแวดวงกีฬา คือการทำให้หลายคนหันมาตั้งคำถามว่า นักกีฬาจำเป็นต้องสร้างคาแร็กเตอร์เพื่อให้มีตัวตนอยู่ในวงการนี้จริงๆ หรือ เพราะกรณีอย่างเลียวนาร์ด หรือแม้แต่นักกีฬารุ่นพี่ที่บุคลิกเหมือนกันอย่าง ทิม ดันแคน (ซึ่งในเวลาต่อมารีไทร์ตัวเองไปในปี 2016 จึงนับเป็นเวลาเพียงห้าปีเท่านั้นที่เลียวนาร์ดได้คลุกคลีอยู่กับเขา) นั้นมีชื่อเสียงโดยไม่ต้องปั้นบุคลิกฉูดฉาด
แน่นอนว่ามันอาจเป็นเรื่องที่ต้องใช้สำหรับการสร้างตัวตนในสื่อมิติอื่นๆ หากแต่ถ้าในแง่ของการเป็นนักบาสเก็ตบอลอาชีพ ผลงานของคาไว เลียวนาร์ด นั้นดูจะส่งเสียงดังกว่าเจ้าตัวมากมายทีเดียว
