Thai Politics

ประจักษ์ ก้องกีรติ ย้อนอ่าน “ประชาธิปไตยครึ่งใบ” ผ่านผลงาน “ลิขิต ธีรเวคิน” ก่อนชวนคิดต่อว่า ระบอบการเมืองไทยยุคหลังรัฐธรรมนูญฉบับปี พ.ศ. 2560 คือการทวนเข็มนาฬิกากลับสู่ยุคประชาธิปไตยครึ่งใบในอดีต หรือถอยหลังไปไกลกว่านั้น!

เวียง-วชิระ บัวสนธ์ บรรณาธิการสำนักพิมพ์สามัญชน ประเดิมคอลัมน์ใหม่กับ 101 ด้วยการเล่านิทานเรื่อง ‘ไผ่ ดาวดิน’

“… ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราควรปรับสภาพจิตให้สอดคล้องกับสภาพการณ์ตามความเป็นจริงให้ได้ว่า ทุกวันนี้ใครหรือผู้ใดควบคุมประเทศนี้อยู่ พูดให้ชัดขึ้นคงต้องเรียนว่า ความไม่ชอบมาพากลชนิดที่ยกหลักกฎหมายใดมาอธิบายก็ฟังไม่ขึ้นในกรณีของไผ่นี้ เราจำต้องปรับมุมมองใหม่ไม่ว่าจะชอบใจหรือไม่ ว่ามันอยู่นอกเหนือกระบวนการปกติชอบธรรมไปแล้วแน่ๆ …

“… ยิ่งเรานิ่งเฉยไม่มีปากไม่มีเสียงอะไรเอาเสียเลย ยิ่งเท่ากับสมเป้าปรารถนาที่บรรดาผู้ครองเมืองต่างต้องการ”

เมื่อไม่นานมานี้ มีข่าวคราวกฎหมาย ‘พระราชบัญญัติส่งเสริมวัฒนธรรมประชาธิปไตยฯ’ ดังขึ้นมาให้ได้ยิน อูย! ฟังดูดี แต่มันจะ ‘ดีจริง’ อย่างที่คิดหรือเปล่า ไปติดตามกัน

ใครๆ (ใช่-ทุกคนนั่นแหละ) ก็บอกว่าอยากปกครองแบบประชาธิปไตย การได้มาซึ่งประชาธิปไตยนั้น มันไม่ง่ายอย่างที่คิดนี่สิ แต่ละสังคมมี ‘กระบวนท่า’ เปลี่ยนผ่านตัวเอง ในอันที่จะขยับตัวลุกจากการปกครองที่ ‘ไม่ประชาธิปไตย’ ไปสู่ระบอบการปกครองที่เป็นประธิปไตยมากขึ้น ไปดูกันไหม ว่าการเปลี่ยนผ่านจากเผด็จการอำนาจนิยมสู่ประชาธิปไตยในแต่ละสังคมนั้น มันมี ‘ขั้นตอน’ อะไรบ้าง