ต้นเดือนพฤศจิกายนงานแต่งเยอะมากๆ เลยค่ะลุง ทั้งเพื่อนมัธยม เพื่อนมหา’ลัย เพื่อนที่ทำงานแต่งงานช่วงวันใกล้ๆ กัน หนูก็พยายามหาชุดใหม่ๆ นะคะ แต่บางวันก็ต้องใส่ซ้ำบ้าง เพราะวันมันใกล้กันมากๆ เลย แต่แฟนบอกว่าใส่ชุดซ้ำไปได้เหรอ เพื่อนบางก็ทักจนรู้สึกแย่แอบสงสัยด้วยซ้ำว่าทำไมผู้ชายบางคนใส่ชุดซ้ำแล้วไม่ถูกมองเท่าเรา – ว่าน
ตอบคุณว่าน
ชุดผู้ชายมักจะเป็นสูท (เสื้อนอกและกางเกงเป็นผ้าชนิดเดียวกัน คนชอบเรียกเสื้อนอกว่าสูท แต่มันไม่ใช่นะครับ) หรือเสื้อนอกตัวเดียวสวมทับกับเสื้อและกางเกง แบบและสีมักจะเรียบ ไม่เล่นสี ไม่เล่นลาย คนเลยไม่ค่อยสังเกตว่าใครใส่ชุดซ้ำ เพราะดูไม่ออก
ท่ามกลางคลื่นมนุษย์ซึ่งส่วนใหญ่จะแต่งตัวกันมาเต็มในงานแต่ง ลุงอยากจะบอกว่าไม่มีใครมามองหรอกครับว่าคุณใส่ชุดซ้ำ ไม่มีใครมานั่งจำว่างานที่แล้วคุณใส่ชุดนั้นชุดนี้ นอกจากคนที่จ้องจะจับผิดเราอยู่แล้ว ซึ่งก็ไม่ควรไปให้ราคากับคนพวกนี้ เสียเวลาและอารมณ์ครับ
อีกคนที่คงสังเกตว่าคุณใส่ชุดซ้ำก็คงเป็นแฟนคนนั้นของคุณ แนะนำว่าถ้าเขาบ่นอีกครั้ง ควรตอบไปว่า “แล้วทำไมเธอไม่ซื้อชุดใหม่ให้ฉันล่ะ” คาดว่าถ้าคุณไม่ได้ชุดใหม่ตามที่ขอ เขาก็คงเลิกพูดเรื่องนี้ไปเอง
อนึ่ง วัยผู้ใหญ่คือช่วงอายุที่เราต้องมีชุดเก่งไว้ออกงานบ้างสักชุดสองชุด ชุดเก่งออกงานควรเป็นชุดราตรี ชายยาว ตามกติกากำหนดให้ยาวถึงพื้น แต่สมัยนี้คงจะไม่ต้องก็ได้
ถ้าทำได้ก็อย่าไปเลือกชุดที่แฟชั่นจ๋าหรือตามสมัยมาก เพราะมันมีอายุใช้งานไม่กี่ปี เผลอๆ 3-4 ปีชุดเปรี้ยวก็อาจเชยได้ แฟชั่นมีอายุของมัน หาชุดราตรีแบบเรียบๆ ออกแบบดีๆ คัตติ้งสวยๆ พอลองชุดแล้วคุณจะเผลอยิ้ม เพราะชุดนั้นมันคือตัวเราในเวอร์ชั่นที่สวยที่สุด
ขณะเดียวกันอย่าลืมว่าเรายังมีแอคเซสเซอร์รี (accessory) เช่น เครื่องประดับ ผ้าพันคอ กระเป๋า เข็มขัด รองเท้า ฯลฯ หน้าที่ของสิ่งเหล่านี้คือทำให้เกิดความหลากหลายให้แก่ชุดเดิมๆ เปลี่ยนเครื่องประดับ เปลี่ยนกระเป๋า เปลี่ยนรองเท้า ลุคก็เปลี่ยน พอไม่ให้รู้สึกเบื่อครับ
และแอคเซสเซอร์รี ส่วนใหญ่ก็ราคาถูกกว่าชุด ยกเว้นก็แต่รองเท้า
ลุงไม่ได้พูดถึงแหล่งเสื้อผ้าออนไลน์เลย แม้มันจะมีเยอะและราคาถูกกว่า เพราะคุณต้องได้ลองเสื้อผ้า โดยเฉพาะเสื้อผ้าสำหรับใส่ออกงาน วันที่ลองให้เอารองเท้าที่ตั้งใจว่าจะใส่ในงานไปสวมดูความสูงและความยาวของชายกระโปรงด้วย
ความจริงแล้วชุดราตรีราคาจับต้องได้จากแหล่งในห้างสรรพสินค้านั้นมีมากมาย แต่ชุดราตรีเลียนแบบราคาถูกนี้มีข้อเสียตรงคัตติ้งอยู่บ้าง ตะเข็บจะย่นๆ หน่อยไม่พอดีตัว และเนื้อผ้าจะฟ้องว่าฉันนั้นราคาประหยัด ถ้าคุณไม่สนไม่แคร์เรื่องแบบนี้ก็แล้วไป แต่ถ้าคุณแคร์แต่จนใจ เพิ่งเริ่มทำงาน เงินเดือนยังไม่สูง แถมเศรษฐกิจช่วงนี้มีแต่คำว่าประหยัดๆๆๆ จะทำยังไงดี
คำตอบคือร้านมือสองญี่ปุ่นครับ ไม่แนะนำร้านให้เช่า เพราะลุงไม่มีความรู้จริงๆ และโอกาสที่เราจะทำชุดเขาเสียหาย แล้วต้องชดเชยค่าเสียหายนั้นมีอยู่ไม่น้อย เนื่องจากเราใส่ใปงานและปาร์ตี้เนอะ
ร้านเสื้อผ้ามือสอง มีเสื้อผ้าระดับดีหน่อย มีแบรนด์แพงๆ หลบซ่อนอยู่อย่าง Tokyo Joe ย่านสุขุมวิท ระดับกลางก็ Treasure Factory คือคละ แต่ราคาดีกว่าร้านแรก ไปจนถึงระดับต้องใส่หน้ากากเลือกของ (ตั้งแต่ก่อนยุคโควิด) ที่ชั่งขายกันตามน้ำหนักอย่าง Shinjuku Outlet แต่ก็อาจมีของดีหมกซ่อนอยู่ เป็นที่ซึ่งล้วนมีโอกาสให้เราได้ชุดดีๆ มาครอบครองในราคาหลักร้อยหรือพันต้นๆ คุณมีโอกาสจะได้ชุดที่ใส่แล้วดูแพงทันที บวกกับค่าซักแห้งและค่าช่างแก้ทรงในรายละเอียดซึ่งเราต้องไปหาเองทีหลัง ก็ยังถูกกว่าของใหม่หลายเท่าตัว ชุดแบรนด์ดังแบบสวยตัดเย็บดีใส่ซ้ำใส่ซากได้ไม่รู้จักเบื่อ แต่การซื้อเสื้อผ้ามือสองมาออกงานนั้น มีเงื่อนไขที่ต้องคำนึงถึงอยู่สามข้อ
ข้อแรก คุณต้องมีเวลา แค่การวิ่งหาชุดมือหนึ่งตามห้างหรือบูติก ยังต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์ๆ ถ้าร้านมือสองนี่ควรเผื่อไว้เป็นเดือนครับ เพราะไม่ใช่ว่าชุดจะรอเราอยู่ที่ร้าน ของแบบนี้มันต้องออกล่า สำหรับชุดราตรีมือสองคือคุณต้องเริ่มหาตั้งแต่รู้วันงานเลย มีโอกาสจะได้ชุดแบรนด์ดีๆ มีคุณภาพจากร้านเหล่านี้ แต่ต้องขยันไปดู ตระเวนดู แล้วลอง จนกว่าจะได้ที่ถูกใจจริงๆ
ข้อที่สอง เมื่อได้ชุดแล้ว เผื่อเวลาสำหรับร้านซักแห้ง และช่างแก้ชุดให้มันพอดีตัวเราจริงๆ อีกราวสองสัปดาห์
และข้อสุดท้าย ถ้าไม่แน่ใจเรื่องการเลือกชุด หรือเรื่องความรู้เกี่ยวกับแบรนด์ หรือยังเป็นมือใหม่สำหรับเรื่องพวกนี้ ให้ไปกับเพื่อนที่ชอบแต่งตัว และเราชอบที่เขาแต่งตัว และถ้ารู้เรื่องแฟชั่นบ้างก็ยิ่งดี ให้เพื่อนช่วยเลือก
ถ้าโชคดีคุณจะได้เสื้อผ้าลุคแพงๆ ใส่ไปงาน และที่แน่ๆ คือชุดคุณจะไม่ซ้ำใคร
ช่วงนี้ประชุมเอเปค มีของไทยหลายอย่างที่ได้ไปอยู่ในนั้นเลยค่ะ เท่าที่ได้ยินข่าวคือไวน์ไทย อาหารคาวและหวานที่เอาไปดัดแปลงเป็นไฟน์ไดนิ่ง และอาหารพื้นบ้านจากพื้นที่ต่างๆ ถ้าให้ลุงเลือกของที่สื่อถึง ‘ไทยๆ’ ได้ ลุงอยากเลือกอะไรไปนำเสนอความเป็นไทยดีคะ – แพรว
ตอบคุณแพรว
ดินเนอร์ผู้นำเอเปคคราวนี้ หากจุดประสงค์เพื่อจะสร้างความประทับใจในระดับนานาชาติ ก็ไม่น่าจะได้ผลตามที่ตั้งใจ เพราะเมื่อค้นดูแล้วมีแต่สำนักข่าวไทย หากเป็นข่าวของสำนักข่าวต่างประเทศ เขาจะบอกแค่ว่าผู้นำของเขามาประชุมเอเปคที่กรุงเทพฯ สาระของข้อตกลงที่จะมีผลต่อประเทศเขาคืออะไร ผู้นำเขาร่วมกาลาดินเนอร์ด้วย จากนั้นคือ จบข่าว
ผู้นำเขาอาจประทับใจก็ได้ครับ เอาเป็นว่ามันไม่ได้เป็นข่าวก็แล้วกัน
หรือลุงจะต้องใช้เวลาค้นนานกว่าที่ทำไปก็ไม่ทราบ
ดินเนอร์ผู้นำนี้ ถ้าจุดประสงค์คือการเคล้นคลึงอัตตาของเราชาวไทยด้วยกันให้พองโตล่ะก็ ลุงว่าได้ผลพันเปอร์เซ็นต์ เห็นได้จากข่าวที่ออกมากันอย่างท่วมท้น ทั้งอย่างเป็นทางการ และคอนเทนต์ต่างๆ แชร์กันสะบั้นหั่นแหลก
คืออาหารไทยเป็นซอฟต์พาวเวอร์จริง แต่คนที่รู้จักดูเหมือนจะมีแต่คนไทยด้วยกัน
สำหรับคำถามของคุณแพรว ลุงคิดเล่นๆ นะครับว่าถ้าประเทศไทยอยากแสดงความเป็นเจ้าอาณานิคมทางอาหาร เมนูก็ควรมีข้าวผัดอเมริกัน สุกี้ ผัดไทยชนิดไม่ใส่เครื่องใดๆ แบบที่แม่ค้าชอบผัดให้ฝรั่งข้าวสารกินสมัยก่อน ขนมโตเกียวจากซอยแถวบ้าน ไดฟุกุจากนครสวรรค์ ฯลฯ แต่ทำจากวัตถุดิบคุณภาพและคนครัวฝีมือดีหน่อย
สิ่งที่ประเทศเรานำเสนอผู้นำต่างประเทศนั้นล้วนดีวิเศษชนิดห่างไกลจากชีวิตคนไทย (ผู้กินผักและผลผลิตทั้งพืชและสัตว์ซึ่งชุ่มสารเคมีอยู่ทุกวี่ทุกวัน) เขาจะพยายามบอกว่านี่แหละๆ คือตัวแทนของความเป็นไทย แต่ถามหน่อยเถอะว่ามีใครกินข้าวเคียงผักผลไม้แกะสลักอย่างวิจิตร หรือกินอาหารครบสำรับพร้อมทุกสิ่งบ้าง
หรือความเป็นไทยด้านอาหารการกินนั้นมีสองระดับ
คิดเล่นๆ ต่อไปว่า ไหนๆ ต่อมรับรสของคนไทยร่วมสมัย พัฒนาจากการกินขนมถุงแน่นด้วยโซเดียมและผงชูรสมาตั้งแต่เด็กจนโต เมนูไทยสำหรับผู้นำในไอเดียของลุงมันน่าจะเป็นยำมาม่า ซึ่งอาจจะใช้ผงนัวแทนผงปรุงรส (เจ๊ไฝถอยไป เจ๊โอวมาแล้ว!) หมูกระทะซึ่งใช้วัตถุดิบชั้นดี (ซีพีคุโรบูตะถอยไป หมูอินทรีย์ของโจ สโลนมาแล้ว!) สำหรับหมูกระทะนั้นต้องมีพนักงานคอยแนะนำวิธีลงเครื่องปรุงในหม้อ ระบุให้ชัดเจนว่าจะบรรลุถึงรสชาติสุดยอดของวัตถุดิบแต่ละสิ่งได้ จะต้องแช่ในน้ำซุบเดือดเป็นระยะเวลาต่างกัน มีผัดไทยอร่อยๆ ซึ่งไม่จำเป็นต้องมาจากร้านซึ่งชอบบอกว่าเป็นต้นกำเนิด อะไรประมาณนี้ก็พอครับ
มากันง่ายๆ แบบนี้แหละ ไม่ต้องจัดสำรับ เพราะฝรั่งนั้นเส้นทางของมื้อเป็นแนวตั้ง คือเสิร์ฟมาทีละคอร์สๆ อาหารจานนี้จบจึงขึ้นจานใหม่ (จะมีก็คนจีน คนเกาหลีที่พอจะคุ้นกับการกินแบบสำรับ ซึ่งเส้นทางของมื้อเป็นแนวนอน กล่าวคือกินกับหลากชนิดคละสลับไปอย่างบันเทิง)
ดังนั้น จัดอาหารจานเดียวให้ผู้นำแหละครับ ง่ายดี กินอิ่มมากเดี๋ยววันรุ่งขึ้นประชุมแล้วหลับคาเก้าอี้แบบรองผู้นำไทย…จะหาว่าไม่เตือน
Agony uncle หมายถึง ชายเจ้าของคอลัมน์ให้คำปรึกษาปัญหาชีวิตทั่วไป ในช่วงแรกๆ ลุงเฮม่าจะเน้นเรื่องกฎเกณฑ์ เพราะคิดว่ามันน่าจะช่วยให้เราอยู่ร่วมกันได้ในฐานะเพื่อนมนุษย์ แต่หลังจากเขียนคอลัมน์นี้มาได้ปีสองปีก็เริ่มตาสว่าง และที่สำคัญคือ หลังจากโลกรอบตัวมีแต่กฎเกณฑ์และการใช้อำนาจ (ซึ่งส่วนใหญ่มีไว้เพื่ออำนวยความสะดวกให้ผู้ออกกฎ) ลุงเลยเปลี่ยนแนวมาเขียนตอบโดยเริ่มที่กฎเกณฑ์ แล้วตามด้วยวิธีหลอกล่อเล่นสนุกกับกฎนั้นๆ แทน
**ส่งคำถามมาได้ที่ [email protected]
เรื่อง: ภาณุ บุรุษรัตนพันธุ์
